ब्रसेल्समा ‘दिलमा सजाएँ तिमीलाई’
एउटा अविष्मरणीय यात्रामा दिपक र दीपा
आखिर होइन रहेछ विनिताको नाङ्गो तीस्बर,! क्यामेराको खेलले सबैलाई हैरानी
अभिनेत्री विनिता बरालले प्रेसमिट आयोजना गरि टपलेस र निर्वस्त्र आरोपहरूको खण्डन गरेकी थिइन् । लगत्तै, निर्माताले पोस्टरबाट ती फोटोहरू हटाउने निर्णय गरेका थिए । फिल्मका लागि भनेर खिचिएको उक्त फोटोलाई विनिताले इन्टरवेयर लगाएरै खिचिएकी थिइन् जुन कुरा उनले पछि सार्वजनिक गरिन् । तस्बिरहरु केलाउँदै जाँदा यो क्यामेराको खेल मात्रै भएको तर विनिताको नाङ्गो तस्बिर नभएको पाइएको छ ।
पत्रपत्रिकामा आएको तस्बिर यस्तो थियो :
कता हराए कोरस डान्सर
बजेट घटाउने नाममा कोरसको कटौती गर्न थालेको बताउँछन् मेघलाल बम्जन। 'महिनामा दुई वटा गीत पनि पाउन गाह्रो भयो। एउटा गीतको १७ सयले कसरी बाँच्नु?' नाम र दामको आकर्षण देखेर यो क्षेत्रमा लागेका बम्जन जीविकोपार्जनका लागि क्यासिनोमा नाच्न थालेका छन्। पारिश्रमिक थोरै भए पनि दोहोरीमा काम पाइरहेका थिए उनले। तर, दोहोरी गीतका निर्माता चलाख हुन थालेका छन्। 'पहिला आठ मिनेटको गीत बन्थ्यो।
मण्डपमा वस्दा समय काट्नै गाह्रो भो : निरज बराल (नायक)
विवाह वन्धनमा बाधिनुभएको छ, कस्तो लागिरहेको छ ?
विल्कुलै फरक अनुभुती गरिरहेको छु । रिल लाईफमा र रियल लाइफमा विवाह विल्कुलै फरक हुदो रहेछ । रिल लाइफको विवाह एक्सन कटमा सकिन्थ्यो तर यो विवाह त बाचुन्जेल सम्मका लागि जोडिएको छ । रिल लाइफमा विवाह गर्दा रमाइलो अनुभुती हुन्थ्यो तर साँच्चिकै रियल लाइफमा विवाह गर्दा भने मान्छे गम्भिर हुने रहेछ । किनकी उसको जीवनशैलीले नै विवाहको दिनदेखि नयाँ शैली लिंदो रहेछ । मलाई पनि त्यस्तै भएको छ । भविष्यको वारेमा पनि केही सोच्न बाध्य बनाएको छ ।
'फेसबुक'को सिंगापुरमा सुटिङ
स्क्रिप्टले विदेशको दृश्य मागेपछि 'फेसबुक'को रोजाइमा परेको हो सिंगापुर। दुई गीत र केही दृश्यको सुटिङ सात दिनमा सकाउने योजनाका साथ त्यता गए पनि क्यामेरामा खराबी आएपछि बसाइ लम्बिएर ११ दिन पुगेको झरनाले बताइन्। 'उता बनाउने प्रयास गरे पनि सकिएन। नेपालबाट वायर नमगाई क्यामेरा नबन्ने भएपछि कुर्नुको विकल्प भएन,' उनले भनिन्, 'महँगो ठाउँमा बिना काम बस्नुपर्दा केही तनाव पनि भयो।'
बाबु बिबाहका लागि परिपक्क रागिनीको अझै केही बर्ष
जन्मदिनको अबसरमा आज बाबुले पाँच बर्ष अघि रेकर्ड भएको गीतलाई म्यूजिक भिडियो बनाई विभिन्न टेलिभिजनबाट प्रिमियर गर्दैछन् भने बिहान आमासंग सफल भविष्यको कामना गर्न पशुपति नाथ दर्शन गर्न जादैछन् । मुड चलेको खण्डमा साँझ घरमा केक काट्ने योजना पनि छ उनको । यस्तै पछिल्लो समय चलचित्रमा निकै ब्यस्त हुन थालेका बाबु तीन प्रोजेक्टमा मुख्य हिरो भएर अभिनय गर्दैछन् । सुरज सुब्बाको दुई प्रोजेक्ट वितेका पल र मेरो भ्यालेन्टाईन त्यसैगरी सचिन नाम गरेका एक निर्देशकको फिल्म आई एम ईन लभमा उनी मुख्य हिरो भएर खेल्ने पक्का भैसकेको छ र त्यसको तयारीमा जुटेका छन् उनी ।
सिनेमा हेर्न पूर्वराजाबादीको फोन
महानायक मनिषाका हिरो
‘म नाङ्गिएकी छैन’
'मायानगरी'मा पूरा हुँदै मधु सपना
त्यसपछि सहायक निर्देशकको रूपमा उनको कार्यसूची निकै थपियो। 'देश मे निकला होगा चाँद', 'साका लाका बुम', 'हिपहिप हुर्रे', 'तुम बिन जाउँ कहाँ', 'जमिन से आसमान तक', 'नागिन' जस्ता सिरियलबाट उनी गुजि्रन््। यो अवधिमा अरूणा इरानी र नरेश मल्होत्रा जस्ता निर्देशकका सहायक हुने अवसर उनलाई मिल्यो। विपाशा बसु, आफताब शिवदासिनीले खेलेको फिल्म 'जाने होगा क्या'मा उनी मुख्य सहायक निर्देशक थिइन्।
भुवनको घरमा ज्ञानेन्द्र पाहुना
मंसिर लाग्यो, विवाह गर्ने योजना बनाउनुभएको छ कि ?
दीपाश्री निरौला, हास्यकलाकार
-पंक्तिकारले मंसिर लाग्यो...भन्नेबित्तिकै उनले प्रश्नको आशय बुझिन् र हाँस्न थालिन्) मैले अहिलेसम्म 'मिस्टर राइट' भेटेको छैन। यदि भेटेको भए त यही मंसिरमा विवाह गर्थें होला, त्यसैले अर्को वर्षको मंसिरसम्ममा भेटियो भने विचार गर्नेछु।
बिनिता बराल, नायिका/मोडल
दुई अभिनेताका लागि आज बिशेष दिन
भुवनको जेठी श्रीमती विजया पट्टीको छोरी काजोलको विवाह हिजो सोमबार भएको थियो जस अनुरूप छोरी ज्वाईलाई बधाई एवं शुभकामना दिन उनले भ्याएसम्म नजिक रहेका आफ्ना शुभचिन्तकलाई रिसेप्सन पार्टीमा डाकेका छन् ।
फुर्सदमा घाम ताप्दै कलाकार
मंसिरका ‘मस्ट एलिगेबल ब्याचलर’
अभिनेता
राजेश हमाल :
ज्योतिषको प्रक्षेपणलाई पत्याउने हो भने महानायक हमालले अझै दुईवर्ष अविवाहितकै स्थिती ब्योहोर्नुपर्नेछ । महानायक यतिबेला नेपाली सिनेमाका सबैभन्दा एलिगेबल ब्याचलर हुन् । उनी जुनसुकै शैली, पृष्ठभूमि र माध्यमका समारोहमा जाऊन, विहे कहिले गर्ने भन्ने प्रश्नले उनलाई आच्छु–आच्छु पार्छ । हमालकी प्रेमिका छिन् –मधु केसी (भट्टराई) । तस्विर सार्वजनिक नभैसकेकाले उनलाई अर्धभूमिगत भन्दा हुन्छ । हमाल लगातार उनीसँग डेटिङ गरिरहेका छन् र उनकै भनाइमा दही जम्ने प्रक्रिया जारी छ । उनका विहेबारेका अनेक स्क्यान्डलहरूबारे चर्चा नगरौं ।
राजेश हमाल :
'बच्चा लिएरै सुटिङमा जान्थें'
नायक निखिल उप्रेतिको बेइज्जत
सडक बालबालिकालाई मनिषाको उपहार
- बसन्तपुर वरपर फोहोर बटुल्दै हिँड्ने विशाल तामाङलाई जीवनमा एकपटक मनिषा कोइरालासँग बसेर तस्बिर खिच्ने इच्छा थियो। सोमबार राजधानीको एउटा जमघटमा उनको त्यो सपना मात्र पुरा भएन, विशाललाई यसपालाको हिउँद झेल्ने न्यानोको बन्दोबस्त पनि उनै अभिनेत्रीले गरिदिएकी छिन्।विशालको परिवार काठमाडौंमै बस्छन्। बा- आमा दुवैले अर्कै विहे गरेका। त्यसैले विशाललाई सडककै जीवन रमाइलो लाग्छ।'उतिबेला फेल भएपछि पढ्न जानै छाडिदिएँ,' उनले नागरिकलाई मनको कुरा खोले,'पाएदेखि त पढ्थेँ।'फुर्सदको बेला पारेर समाजसेवामा आकर्षित भएकी मनिषाले त्यो समारोहमा विशालजस्ता २१ सडक वालवालिकालाई ज्याकेट र स्लिपिङ ब्याग प्रदान गरेकी थिइन्।
'ह्यान्डसम केटाले जिस्क्याउँदा मज्जा लाग्छ'
त्यति धेरै जाडो बढेजस्तो लाग्दैन। अहिलेको मौसम असाध्यै रमाइलो लाग्छ। त्यति जाडो पनि नुहने र त्यति गर्मी पनि नहुने यति बेला मलाई लङ वानपिस लगाएर हिँड्दा आनन्द आउँछ।
वानपिसको त्यस्तो मोह?
मलाई वानपिस सुहाउँछजस्तो लाग्छ। साथीहरु पनि त्यसै भन्छन्। त्यही भएर म कार्यक्रममा जाँदा पनि वानपिसमै जान्छु। फिल्ममा पनि धेरैमा लगाएको छु।
कुन रङको?
रेड र ब्ल्याक असाध्यै मनपर्छ।
घुमफिर कत्तिको गरिन्छ?
असाध्यै। फुर्सद हुनेबित्तिकै म त घुम्न गइहाल्छु। काठमाडौँमा पनि घुमिरहने बानी छ। अझ स्कुटीमा घुम्न रमाइलो लाग्छ।
त्यसरी हिँड्दा केटाहरुले जिस्क्याउँदैनन् र?
म मास्क छुटाउँदिन। कतिले चिन्दै चिन्दैनन्। चिनिहाले पनि जिस्क्याउँदैनन्। बरु राम्रोसँग कुरा गर्छन्।
कहिल्यै केटाहरुले जिस्क्याएनन् कि क्या हो?
किन नजिस्क्याउनु? कलेज पढदा खुब जिस्क्याउँथे। प्रपोज गर्दै लेटर लेख्नेहरु धेरै थिए।
केटाहरुले जिस्क्याउँदा रमाइलो लाग्दो हो नि?
'भिसा गर्ल'को राहदानी विवाद
अक्षय कुमार काठमाण्डूमा !
मसान : खिचिएको नाटक
निर्देशन/पटकथा : नीर शाह
कथा : स्वर्गीय गोपालप्रसाद रिमाल
कास्ट : राजवल्लभ कोइराला, केकी अधिकारी, नीता ढुंगाना
निर्माण : नीर फिल्मस र रिमाल इन्टरप्राइजेज
यस चलचित्रको प्रथम प्रदर्शनी (प्रिमियर)को मञ्चमा निर्माता तथा निर्देशक नीर शाहले भनेका थिए –प्रायः नेपाली सिनेमा ‘सी’बाट सुरु हुन्छन् तर ‘म’सम्म आइनपुग्दै बीचमै सकिन्छन् । यो सिनेमा ‘सी’बाट सुरु भएर ‘म’ सम्म पुग्नेछ र नेपाली चलचित्रको इतिहास लेखिँदा यो चलचित्रले आफ्नो स्थान सुरक्षित गर्नेछ ।’समिक्षाको प्रश्नमा शाहको भनाईलाई यसकारण उध्दृत गरिएको हो कि उनी नितान्त सहि बोल्दै थिए । हाम्रो यथार्थ यही वाक्यांशभित्र सीमित छ । ‘सी’बाट सुरु भएको सिनेमा बीचमै सकिन्छ, हराउँछ अनि दर्शक रिक्तताको अनुभूति बोकेर हलबाट बाहिरिन बाध्य हुन्छन् । जसको उपज, नेपाली चलचित्र आज घिटिघिटिको अवस्थामा आइपुगेको छ । यस्तो कहालीलाग्दो परिस्थितीबीच ‘सी’बाट सुरु भएर ‘म’सम्म पुग्ने भनेर दावी गरिएको सिनेमाप्रति ठूलो आशा खडा भएको थियो । एकतिर नेपाली साहित्यको एउटा उत्कृष्ट नाटकलाई चलचित्र बनाउने प्रयास र अर्कोतिर शाहजस्तो अनुभवी निर्देशकबाट यस्तो प्रयत्न भैरहेको अवस्थामा ‘मसान’ले एक ऐतिहासिक चलचित्ररुपी दस्तावेज बन्न सक्ने सम्भावना बोकेको थियो । रिमालद्वारा लिखित यो कृति पढेका थुप्रैका लागि र नपढेका तर सुनेका अरु थुप्रैका लागि यो सिनेमा एउटा अवसरको रुपमा थियो । पर्दामा सशक्त द्वन्द्व बोकेको नाटकको चलचित्रात्मक रुपान्तरण हेर्ने र यस्तो अवसर नेपाली चलचित्र घरहरूको पर्दामा विरलै पाइन्छ –व्यावसयिकताको नाममा बलिउड र कोरियन चलचित्रको अनुवादको विगविगी भैरहेको वर्तमान यथार्थमा । दुर्भाग्यवश, यो सिनेमा ‘सी’बाट सुरु हुँदा–हुँदै ‘सी’मै सकिन्छ । ‘मा’सम्म पुग्ने त कल्पना पनि गर्न सकिन्न । पटकथाकार तथा निर्देशक शाहले भनेजस्तै यो चलचित्र नेपाली रजतपटको इतिहासमा स्थान सुरक्षित गर्न लायक त छ तर साहित्यिक कृतिबाट असफल चलचित्र बनाइएको श्रृङ्खलाभित्र । स्वदेशी रजतपटको लागि यो चलचित्र वर्षकै ठूलो दुर्भाग्य हो । कारण –सृजनात्मक दृष्टिकोणले प्रशस्त सम्भावना रहेको चलचित्रको सृजनात्मक पक्षमै पूर्णतः असफल बन्यो र साहित्यिक कृतिमाथि चलचित्र बनाउने अभियानमा कहिँ–कतै नैराश्य स्थापित गराइदियो । ‘मसान’ दुर्घटनालाई गहनताका साथ विश्लेषण गर्दा एउटा महत्वपूर्ण प्रश्न उजागर हुन्छ –नेपाली सिनेमाले चलचित्रको भाषालाई किन यति धेरै उपेक्षा गरेको हो ?के हामीले चलचित्रको भाषा सिकेका छैनौं या जानेका छैनौं ? अथवा जानेर पनि बेवास्ता गरेका छौं ? के चिनमा गएर चिनियाँसँग हामीले नेपाली भाषामात्र बोलेर हुन्छ ? चिनमा चिनियाँसँग घुलमिल हुन चिनियाँ भाषा नै जान्नुपर्छ भनेजस्तै चलचित्रको देशमा नाटकको भाषा बोलेर हुन्छ ? चलचित्रकै भाषामा बोलिनुपर्छ अनि मात्र चलचित्र देशका खुला नागरिक (जसलाई हामी दर्शक भन्दछौं), उनीहरूले हामीलाई बुझ्न सक्छन् र आत्मसात गर्न सक्छन् । यसर्थ यस चलचित्र भनिएको ‘मसान’ भाषागत दृष्टिकोणले चलचित्र नभएर नाटकलाई क्यामेराले खिचेर काट्ने र जोड्ने सम्पादन गरेर देखाइएको नाटक मात्र हो भनेर श्रेणीगत गर्दा धेरैलाई तीतो महसुस होला तर यथार्थ त्यही हो । मुटुमाथि ढुङ्गा राखेर नेपाली सिनेमा उद्योगले बरिष्ठ भनेर सम्बोधन गरिने निर्देशक शाहको यस पटकको प्रयासलाई यसरी मूल्यांकन गर्नुपर्दा हामीपनि मर्माहत भएका छौं । पुरुषत्वको स्वार्थ र यौन कुण्ठाको उपजमा मातृत्वको द्वन्द्व ‘मसान’ कृतिको कथन थियो । जसलाई नाटककार रिमालले तत्कालिन कालखण्ड, परिस्थिती र साधन तथा स्रोतको हेतुले नाटकीय परिधिमा लेखेका थिए । तसर्थ, ‘शब्द’ले यसमा प्राथमिकता पाएको थियो भने ‘श्रवण’ तथा ‘वाचन’लाई मूल आधार मानिएको थियो । तर, जब साठी वर्षपछि शाहले त्यस कृतिमाथि चलचित्र निर्माणको प्रयास गरे, तबपनि उनले (शाह)ले रिमालकै स्थानमा बसेर सिनेमा बनाए । रिमालकै आँखा र मनोविज्ञानमा शाहले सिनेमा निर्माण गरे । रिमाल शाहमा रुपान्तरण हुन सोच भएर बरु शाह रिमालमा रुपान्तरण भए । शाहको क्यामेरा रिमालको कलममा रुपान्तरण भैगयो । समग्रमा रिमालको ‘मसान’ नाटक शाहको चलचित्र ‘मसान’मा रुपान्तरित हुनुपर्ने हो । तर, हुन नसक्दा सर्वाधिक महत्वपूर्ण र आधारभूत त्रुटि हुन पुगेको छ जसको लागि निर्देशकसँग आफ्नै भनाइ र तर्क होलान् तर दर्शकको रुपमा चलचित्र घरभित्र पसेपछि कोहीपनि ‘नाटक’ हेरेर बसिरहन सक्दैन । यस्तो सृजनात्मक अन्याय यस सिनेमाबाट भएको ‘नबोल, देखाऊ’ चलचित्रको भाषाको आधारभूत व्याकरण हो तर ‘मसान’मा ‘बोल, नदेखाऊ’ सिद्धान्त अवलम्वन गरेर निर्देशकले चलचित्रका विशेषज्ञहरूको उपलब्धीलाई चुनौति दिएका छन् । हरेक चलचित्रमार्फत कुनै न कुनै कथा देखाउने हो, सुनाउने होइन । तसर्थ, पर्दामा देखिसकेपछि बल्ल कथाको स्वरुप दर्शकको मनोविज्ञानमा स्थापित हुन्छ, अनुभूति पैदा हुन्छ अनि दर्शक चलचित्रका पात्रको जीवनको नजिक पुग्छन् । हिस्सा बन्छन् । तर, कथा सुनाउने निर्देशकको यस प्रयत्नसँग आत्मसात गर्न भने कुनै हदसम्म पनि सकिँदैन । प्रतिष्ठित सिनेमा पुरस्कार (एकेडेमी अवार्ड–ओस्कार)मा एउटा विधा छ जहाँ त्यसवर्ष निर्माण भएका चलचित्रहरू प्रतिस्पर्धा गर्छन् जसको पटकथा कुनै साहित्यिक कृति या अन्य प्रकाशित कृतिबाट रुपान्तरण गरिएको हुन्छ । उत्कृष्ट रुपान्तरित पटकथा भनेर सम्बन्धित पटकथाकारलाई पुरस्कृत गरिन्छ । यसर्थ रुपान्तरणको महत्वलाई विश्वले बुझेको छ नत्र मौलिक कृतिलाई जस्ताको तस्तै साभार गर्ने कामको लागि उक्त पुरस्कार दिइँदैन । मौलिक कृतिलाई चलचित्रको पटकथामा सफल रुपान्तरणको सृजनात्मक उपलब्धीलाई सम्मान गर्दै सो पुरस्कार दिइने यथार्थ हुँदा–हुँदै पटकथाकार र निर्देशक शाहले रिमालको नाटक ‘मसान’लाई चलचित्र ‘मसान’मा रुपान्तरण गर्दा पालना गर्नुपर्ने न्यूनतम मापदण्ड पनि पुरा नगरेको कारणले यस कृतिलाई चलचित्रको रुपमा मसानघाट पुर्याउने काम मात्र भएको निष्कर्ष निकाल्न सकिन्छ । अहिलेका नेपाली चलचित्रहरूमा एउटा स्टाइल हावी हुन थालेको छ –आउट अफ फोकस ।’ दृश्यहरू खिच्ने र सम्पादनलाई पनि सहर्ष स्वीकार गर्ने । यस्तै, स्टाइल यस चलचित्रमा पनि अपनाइएको छ जसमा करिब २५ प्रतिशत दृश्यहरूले ‘सार्पनेस’ पाउन सकेका छैनन् । प्राविधिक कठिनाइ वा कमजोरी हो तर, पर्दामा देखिने दृश्यले ‘फोकस’जस्तो आधारभूत आवश्यकताको मापदण्ड पुरा गर्न नसक्दा लज्जापन महसुस हुन्छ । त्यस्तै सम्पादनको पक्षमा भने एक दृश्यमा यति लापरवाही गरिएको छ कि संवादको वाक्य संरचनामा सुरुमा आउनुपर्ने पछाडि र पछाडि आउनुपर्ने अगाडि आउँछ र गोलमाल सुनिन्छ पर्दामा । प्राविधिक पक्षमा ‘मसान’ कमजोर फोकसमा खिचेर जोरजाममात्र गरिएको नाटकमा सीमित हुन पुगेको छ । अझ त्यसमाथि, पाश्र्वसंगीत (ब्याकग्राउन्ड स्कोर)को छनौट चलचित्रको अर्को कमजोरी बनेको छ । ‘मसान’ जुन कालखण्ड र संस्कृतिको उपज हो, त्यस अवस्थाको ध्वनी प्रतिनिधित्व गर्न र कथाको अन्तरद्वन्द्व, भावना र उद्वेगलाई प्रतिनिधित्व गरिएको छैन । दृश्य र ध्वनीबीच सुमधुर सम्बन्ध स्थापना हुन नसक्दा पाश्र्वसंगीत संयोजन उपलब्धीविहिन हुन पुगेको छ । अभिनय पक्षमा भने मसानलाई मध्यम मान्न सकिन्छ । विशेषतः दुईजना महिला पात्र (हेलेने र कान्छीबजै)बीचको पर्दामा देखिएको प्रस्तुतिमा सहजता ल्याउन धेरै कोसिस गरिएको छ । जसलाई सह्राना गर्नुपर्छ । तर, पटकथा संरचना देखिनै कमजोरी भएको कारण कलाकारहरू पात्रलाई जीवन्त बनाउन असक्षम भएका छन् । पुरुष मुख्य पात्रको भूमिकामा (कृष्णबाजे) कलाकारलाई एकदम थाकेको र नैराश्य अनुभूति गर्न सकिन्छ र उनले आफ्नो पात्रको बहुआयामिक स्वरुपलाई पर्दामा विश्वसनिय बनाउन सकेका छैनन् । केही पात्रहरू आवश्यकताभन्दा बढी चिच्याइरहेका छन् भन्ने अनुभूति हुन्छन् भने कोही पात्रहरू अस्पष्ट र प्रतिविम्वित हुन्छन् । समिक्षा गर्दा चलचित्रको नराम्रो मात्र धेरै लेख्यो, राम्रो पनि लेखेर सन्तुलन गर्नुपर्दछ भन्ने आरोप र सम्भावनाहरू आइरहेको अवस्थामा बाध्य भएर ‘मसान’को राम्रो पक्ष केलाउन बस्दा शाहको उत्साह र प्रयत्न तथा सर्जक रिमालको परिवार नै चलचित्र बनाउन अग्रसर हुनु यसका सकारात्मक पाटा हुन् । तर, चलचित्र समिक्षा चलचित्र प्रस्तुतिको प्रोजेक्टर अनगरेदेखि प्रोजेक्टर अफसम्मको समायावधिभित्रको मूल्यांकनमा आधारित हुने हुँदा विगत र पृष्ठभूमिहरूको कुनै ठाउँ रहँदैन । कठोर निर्मम हुनुपर्ने बाध्यता रहन्छ । यसर्थ हाम्रा शब्दहरूले सर्जकको मान प्रतिष्ठा र अहमतालाई कहिँ ठेस पु¥याएमा हामी आग्रह र पूर्वाग्रह नभएको र समिक्षाको उद्देश्य वैचारिक वहसको सृजनात्मक उत्थान भएको दर्शाउँदै स्वर्गीय रिमालले नेपाली साहित्यमा पु¥याएको योगदान तथा नीर शाहज्यूको चलचित्र योगदानप्रति पनि हामी श्रद्धा व्यक्त गर्न चाहन्छौं । अन्त्यमा, निर्देशक र पटकथाकार शाहले प्रिमियर मंचमा व्यक्त गरेका धारणाबाट प्रभावित भएको यो समिक्षक के निष्कर्षमा पुगेको छ भने –चलचित्र बनाउनु भनेको भाषण गर्नुजस्तो सजिलो छैन र हरेक उत्कृष्ट कृति समात्दैमा उत्कृष्ट चलचित्र बन्न सक्छ भन्ने कुनै ग्यारेन्टी हुँदैन । त्यसैले अब साहित्यिक कृतिलाई चलचित्र बनाउँदा आगामी दिनमा चलचित्रकर्मीले बडो सहजता अपनाउने छन् भन्ने आशा गर्दछौं ।
आजदेखि 'कालापानी' र 'मसान'
काठमाडौंमा मसान
अञ्जु पन्त भन्छिन्- फेरि बिहे गरेकी छैन
रेखाको नयाँ रूप
